CANDID 2020

Πώς να ξανασυνδεθούμε, αγαπημένη, μια τέτοια χρονιά, το έτος 2020; Η χρονιά του ιού, των σταγονιδίων σάλιου, της απομόνωσης, και της συλλογικής θλίψης. Διακεκομμένη, ανάμεσα από παύλες. Αμοντάριστη. Μπήκαμε όλοι στα σπίτια όλων. Είδαμε, είδαμε, είδαμε. Δουλέψαμε σε κουζίνες, σαλόνια, κρεβάτια. Οι ημερομηνίες έχασαν τη σημασία τους. Οι μέρες μπουρδουκλώθηκαν με τις νύχτες. Τα όργανά μου χάρτινα. Οθόνες παντού, μια παράξενη αισιοδοξία-άρνηση και καλά κρυμμένη θλίψη.

Να όμως που καταφέραμε να βρεθούμε μέσα σε αυτό το ανεκδιήγητο 2020 στα πεταχτά σε μια παραλία της Πελοποννήσου για 2 ώρες. Τόσο λίγο μα τόσο ζουμερό. Τα μικρά μας γνωρίστηκαν για πρώτη φορά σ’ αυτή την παραλία και για 10 λεπτά, χωρίς προετοιμασία τραβήξαμε αυτά τα μικρά βίντεο ντοκουμέντα. Εντελώς αυθόρμητα.

Αυτή η φιλία είναι μοναδική. Και λίγο παράξενη. Έτσι δεν είναι;

Αναρωτήθηκα πρόσφατα αν είναι μια φιλία με σένα κι εμένα ή γεμάτη πιο πολύ με φαντάσματα. Ένα κολλάζ από συμπυκνωμένες σκέψεις και συναισθήματα που γεννιούνται στη ζωή που η καθεμιά μας ζει ξεχωριστά. Στιγμιότυπα με άλλες φίλες και γυναίκες. Που τα επεξεργαζόμαστε μαζί.

Η δική μας σχέση είναι σχεδόν σαν καθρέφτης, άλλοτε περισυλλογή, άλλοτε πρόβα ή μοίρασμα πόνου και μοναξιάς που βιώνουμε στην ‘αληθινή’ μας ζωή. ‘Η σαν καλούπι φιλίας.

Είμαστε αληθινές μεταξύ μας, αναρωτιέμαι, ή μήπως η υπόσχεση που δώσαμε μάς στοιχειώνει και χρωματίζει τις συναντήσεις μας μέσα από την επικείμενη παράσταση; Υπάρχει πάντα ένα υποτιθέμενο κοινό που παρατηρεί; Εκεί στην παραλία, ήταν λίγο πιο χαλαρά, χωρίς πολλή σκηνοθεσία, το χάρηκα.

Φέτος το CANDID παρουσιάζεται σαν multimedia χρονογράφημα. Ιδού.